Böyle bir çeşit yok natürel. Fakat Korsika kökenli Fransız bayan direktör, bu isyankâr ruhlu adanın, bir noktada farklı Akdeniz kültürlerinin bileşkesi olan öz kimliğini çok yeterli yansıtmış. Üstelik, çift kültürlü bir “eksik aile” hikayesi tekrar bahsimiz. Çocuk bakıcılığı yapan siyah Afrikalı dul annenin, ergenlik çağındaki iki kızıyla birlikte, yıllar evvel apar topar terk ettikleri adaya, bir yaz tatili boyunca çalışmak için gelmesinin hikayesi “Dönüş”…
Sınıfsal ve kültürel sürtüşmelerin su yüzüne çıktığı, eski defterlerin açıldığı, aile içi acıların depreştiği, jenerasyonlar ortası çatışmanın farklı boyutlarıyla belirginleştigi, rahat izlenen, heyecan veren bu sinemanın anne ve kızlarını yorumlayan oyuncuların muvaffakiyetini bilhassa vurgulamamız gerekiyor. Lakin Catherine Corsini’nin, Altın Palmiye kazanan ikinci Fransız bayan direktör olamayacağını rahatça söyleyebiliriz….
DEPP’İN CAZİBESİ…
Konu bayan direktörlerden açılmışken, açılış sinemasının basın toplantısına kısaca değinmenin tam yeri. Johnny Depp’in 45 dakika gecikerek geldiği, tıklım tıklım dolu salonda, direktör ve oyuncu Maiwenn’in bir kelamı, hem güldürüyor hem de düşündürüyordu. Evvelden başrol için seçtiği, hatta senaryoyu bile o Fransız aktörü düşünerek kaleme aldığı projesi, Covid sonrası beklenmedik bir biçimde oyuncusuz kalıverince, neden öbür birini değil de Johhny Depp’i seçtiği sorusunun karşılığı şu oluyor: Sinemada benim partnerim olacak oyuncuyla sık sık öpüşüp sevişeceğim için, seksi bir erkek olmasını istedim natürel ki!…
Ne hoş, kolay ve doğal bir karşılık. Fakat güzel bir erkek direktör, baş bayan oyuncusu için birebir şeyi söyleme gafletine düşse, kimi süratli feministler tarafından anında topa tutulmaz mıydı?…
Gelişmiş Batı demokrasilerinde, bayanların erkeklerden daha özgür konuşmaya, davranabilmeye başlaması, temelde çok olumlu bir gelişme sayılmalı. Bazıları, bilhassa de maço alışkanlıklarından ya da ayrıcalıklarından sıyrılmakta zorlananlar, kimi köktenci telaffuz ve yansılardan (zaman vakit haklı olarak) yakınsalar da bayan sanatkarların, birikmiş onca baskı ve haksızlıkların “intikamını” erkekçe telaffuzlarla almaya başlamaları bana unut veriyor. En azından, tansiyonun azaldığı, her şeyin izafi olduğunun kavrandığı, intikam çığlıklarının duyulmadığı, karşılıklı hürmete ve temel insan haklarına dayalı adil eşitliğe, her an cambazlık yapma kıymetine ulaşacak yolu görmeye başladık galiba…
ÇİN’DE DOKUMACILIK ATÖLYELERİ…
Yarışmalı kısmın en uzun sineması, Altın Aslan adayı tek belgesel sinema örneği olan “Gençlik (Bahar)”, Çin’de yaşanan yırtıcı kapitalizme cesurca ışık tutan ve iç göç problemleriyle birlikte gözler önüne seren değerli bir çalışma. Wang Bing, dört yıl boyunca, ülkesindeki dokuma atölyelerinde yaşanan gerçekleri kayda almış. Bu uzun soluklu çalışmanın üç buçuk saatlik birinci kısmı alkışlarla karşılanıyor. İlkbahardan sonra sıra öteki mevsimlere de gelecek… Altın Palmiye yarışının ikinci en uzun sineması, Nuri Bilge Ceylan imzalı “Kuru Otlar Üstüne” var artık sırada…
