Yolculuk sırasında, “11 zelzele ili” ortasında olan Kilis’e de uğruyoruz. Kilis’in merkezinde neredeyse hiç yıkım olmadığını gözlemledim. Hasarlı bina sayısı da az. Kilis’in zelzeleyle en alakalı kısmı, bilhassa Hataylıların bir kısmının zelzele sonrası yakın diye burayı tercih etmesi. 30 bin kişilik bir ek nüfustan bahsediliyor. Kilis denince akla gelen bir başka mevzu ise sığınmacılar. Yerli nüfusun en az 2 katı olduğu söylenen sığınmacılarla ilgili iddiası sayı öğrenmeye çalıştığımızda aldığımız karşılık durumu özetliyor: “Onu devlet bile bilmiyor.”
‘ALTIMIZ BÜSBÜTÜN GÖL’
Bir ilin ya da ilçenin sarsıntıdan çok etkilendiğini, girişindeki enkaz otomobiller ve moloz yığınlarından anlamak mümkün. Adıyaman ve Gölbaşı ilçesinin girişinde de bu türlü bir görünüm karşılıyor insanı, toz duman içerisinde. Zelzele sonrası yüzlerce bireye kafesini açan kafe sahibi V.E. ile sohbet ettim. Kentin üzerine kurulduğu tabanın sıkıntılarını lisanı getiren V.E. “Sıvılaşma diye tabir kullanıyorlar, sıvılaşma da değil, Gölbaşı’nın altı büsbütün göl. Yapı materyalinin âlâ olması kurtardı biraz” dedi.
İş makinelerinin çalıştığı alandaki duruma dikkat çeken V.E. “Şu ağaçların üstüne bak” deyince yaprakları büsbütün toz altında kalmış ağaçları fark ettim. Kelamlarına devam eden V. E, “En büyük meselemiz bu. Ağaçların üstü nasılsa ciğerlerimiz de öyle” diye konuştu. Bir mühlet sonra çalışmakta olan kepçe operatöründen bölgenin durumunu hakkında bilgi aldım.
‘ŞARTLAR ZOR’
Kepçe operatörüne yönelttiğim “Herhangi bir tedbir, besin desteği var mı” sorusuna ise “Hayır” yanıtını aldım. “Durumun farkındayız lakin yapacak bir şey yok” diyen kepçe operatörü devamında kelamlarını şöyle sonlandırdı: “Deprem bölgesinde çalışmayacağım. En fazla 15 gün daha dayanırım. Kurallar güç. Yemek için bir yer gösterdiler. Ne hijyen var ne bir şey. Köpeği bağlasanız durmaz.”
