İlk çıktığı 1959’dan beri dünyanın en tanınan plastik bebeği olmayı sürdüren Barbie’yi feminist direktör Greta Gerwig (Lady Bird) sinemaya uyarladı. Senaryoyu direktör kocası Noah Baumbauch’la birlikte yazan Gerwig annesi Barbie aykırısı olduğu için çocukluğunda lakin arkadaşlarının bebekleriyle oynayabilmiş. Hollywood’un 1950 tarihli müzikal güldürülerinden esinlenen sinemacı hoşluk ölçütlerini aksine çevirerek Barbie bebek olmanız için sarışın, mavi gözlü, uzun saçlı olmanız gerekmez diyor.
Fantastik güldürüsünü Stanley Kubrick’in 2001 Uzay Yolu Macerası sinemasına gönderme yaparak açar Gerwig. Barbie Diyarı’nda her çeşit Barbie’ler ve Ken’ler vardır, herkes sevinçli, güler yüzlüdür, her gece kızlar gecesidir, hayat çok düzgün ve monotondur. Klişe Barbie’nin konutu, arabası vardır, herkes onun etrafında dönüp durur. Barbie bir gün parmak uçlarında duramadığını, selülitli olduğunu,ölümü düşündüğünü anlayınca Tuhaf Barbie’ye müracaata sarfiyat. Barbie Diyarı ile gerçek dünya ortasında bir kapı açtığı anlaşılır, bunu değiştirmek için Ken’le birlikte yola çıkar. Gerçek dünya sandığı üzere çıkmaz, idare erkeklerin elindedir.
PEMBE, KİTSCH VE RETRO
Oz Büyücü’sündeki Dorothy üzere Barbie de kimliğini sorgular. Anaerkil tertibi, meskenini çabucak özler. Gerçek dünyada beşerler kaba, çıkarcı, yalancıdır. Etraf dizaynları, kostümler, dans koreografileri çok başarılıdır. Her şey pembe, kitsch ve retrodur. Gerwig Barbie serisinin tüm (Nobel ödüllü, Proust, Deniz Kızı, Emekçi, Başkan) karakterlerini sinemasına koyarak LGBTQ topluluğuna da geniş bir yer ayırdı.
Barbie diyarının çok renkliliği, yapaylığı, yüzeyselliği, milimetrik rutini karşısına gerçek hayatın karmaşıklığını, sertliğini, acımasızlığını, sertliğini koyan direktör eğlenceli, eleştirel, güldüren, düşündüren bir güldürü çekmiş. Margot Robbie, Ryan Gosling, America Ferrera, Kate McKinnon, Will Ferrell, Dua Lipa oyuncu kadrosundalar, Hellen Mirren ise anlatıcı.
ZAFER Mİ, TRAJEDİ Mİ?
Senaryosunu Kal Bird ile Martin J.Sherwin’in Pulitzer ödüllü “American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer” kitabından uyarlayan Christopher Nolan, epik tansiyonu Oppenheimer’a şu sözlerle başlıyor: Prometheus İlahlardan ateşi çalmış ve insanlara vermiş. Bu yüzden de ömür uzunluğu azap görmüş. Nolan, Insomnia’dan sonra en karanlık sinemasında fizikçi Oppenheimer’in politik, etik, ferdî ve ailesel seyahatini özgün anlatımıyla irdeliyor.
Sıradışı, değişik karakterlere odaklanan direktör bilimadamının ikilemlerini, tasalarını, kaygılarını, Cadı Avı (McCarthy) periyodunda komünizm sempatizanlığını, Manhattan projesinin başına getirilmesini fizikçinin zihnine girerek izleyiciye aktarıyor. Renkli sahneler Oppenheimer’in öznel, siyah-beyaz sekanslar ise gerçek hayatının objektif tecrübelerini yansıtıyorlar. IMAX kameralar için siyah-beyaz pelikül olmadığı için özel pelikül üretildi, sinema 18 km uzunlukta, 300 kilo tartıda. IMAX formatı duyguyu, görkemi, sınırsızlığı yansıtan en âlâ teknoloji olduğu için Nolan’ın birinci tercihi olmuş.
“İster sevin ya da sevmeyin Oppenheimer değerli bir bilimadamı. Güzel ya da makus dünyamız için bir şey yaptı” diyen Nolan, ayrıksı gerçek olayları anlatmayı yeğliyor. Atom bombasının patlama ve fanatik milliyetçilik hisleriyle coşan insan sahneleri sinemanın etkileyici kısımları. Sineması izlerken aklıma Stanley Kubrick’in kara güldürüsü “Dr. Strangelove: Yahut Nasıl Kaygılanmayı Bırakıp Bombayı Sevmeyi Öğrendim (1964)” ile Ted Post’un bilimkurgu tansiyonu “Maymunlar Cehennemine Dönüş (1970)” sinemaları geldi. Her ikisi de atom bombasının dehşet verici bir imha silahı olduğunu betimleyen yapımlardı. Cillian Murphy, Emily Blunt, Matt Damon, Kenneth Branagh, Robert Downey Jr, Florence Pugh oyuncu kadrosundalar.
