Kişisel olarak da bir müzisyenin her konserine gitme isteği uyandıran farklar. Evvelki konserde de seyirciyle etkileşime girmişti. Örneğin Harbiye’de seyircinin ardında kalan Lütfi Kırdar Kongre Merkezi’nin geceleri mavi ışıkla yanan ismi dikkatini çekmiş, orasıyla ilgili seyirciden bilgi almaya çalışmış, hatta piyanosuyla “Congress Centre” diye bir beste bile yapmıştı. O vakit da müziklerini stüdyo kayıtlarından çok farklı, o anki ruh hali nasıl gerektiriyorsa o denli söylemişti. O vakit da sahneye her konserinde olduğu üzere çıplak ayakla çıkmıştı. O vakit mavi bir tulum giyerken evvelki akşam beyaz bir kıyafetle çıktı sahneye, üzerine yansıtılan spot ışığıyla bir “aziz” üzere görünüyordu.
İZLEYİCİYLE BAĞLANTI…
Bu defa 2 saatlik konser boyunca seyirciyle uzun uzun bağlantı kurdu. Konserden ayrılan kimi görse gerisinden “Adios, ciao” dedi. Dikkatli olduğu da gözlerden kaçmadı, dışarı çıkıp geri dönenleri görünce “Tuvalet nasıldı, pak miydi” diye sordu. Türkçe sözler öğrenmeye, hatta müziklerinin birtakım kelamlarını Türkçeleştirmeye çalıştı, bu mevzuda biraz zahmet yaşadı… Fakat seyirciyi, bir konserden beklenmeyecek kadar çok güldürdü. Çocukken İngiltere’de parasının lakin lahmacuna yettiğinden bahsetti. Bir noktada seyircilerden biri değişik bir harekette bulunarak sahnenin önüne kadar koşup kendisine not verdi, notta ne yazdığını bilmiyoruz fakat Clementine o notu cebine atıyormuş üzere yaparak da seyirciyi güldürdü.
TAM 50 TEKRAR
“Genesis” müziğinin “Trapped in free” biçimindeki nakaratını tam 50 kere seyirciye tekrarlattı. Latife değil, seyirci de latife zannetti ancak o, geriye hakikat sayarken 40’lı sıralarda “Şaka yapıyorum sanmayın” dedi ve kelamını tuttu. Müziğin öyküsünü de anlattı, “Biraz daha olağan olmak için evlendim” dedi. O sırada kayınvalidesinden duyduğu “hoşnutsuzluğu” lisana getirdi. Konserden çıkar çıkmaz Google’dan baktık elbette. Kayınvalidesinin Birleşik Krallık’ın lordlar kamarasının muhafazakår bir üyesi olduğunu öğrendik. Genç yaşında evsiz kalıp sokaklarda yaşamış, tren biletine parası olmadığı için davet edilmesine karşın Hollanda’daki bir şenliğe 45 km boyunca çıplak ayakla yürüyerek katılmaya çalışmış lakin başarılı olamamış bir insanın kayınvalidesine yönelik hislerine hak verdik.
Benjamin Clementine, yeniden güçlü sesiyle (tenor), güçlü müzikleri ve kelamlarıyla, mütevazı ve eğlenceli tutumlarıyla kendisine hayran bıraktı. Artık konserlerin yüksek fiyatlı biletlerine gönderme yaparcasına son müziğini anlık olarak orada besteledi, kelamlarında “Where did all the money go (bütün para nereye gitti)” vardı… Lakin seyirci konserden keyifle ayrılmışa benziyordu, hatta saate birinci sefer baktığımda konserin sonuna yaklaştığımızı görünce şaşırdığımı hatırlıyorum. Olması gerektiği üzere bir konser tecrübesiydi.
