Yaklaşık bir ay sonra yine Hatay’dayız. Şubat ayına nazaran ömür, her şeye ve herkese karşın yeşermeye başlamış. Lakin hazirandan temmuza bakıldığında işlerin ağır aksak ilerlediği bariz. Seçim sonrası bürokrasi kıpırdanıyor lakin yetersiz. Yıkımı en derinden yaşayan aileler için 6 Şubat bir afet, 6 Şubat’tan sonra Hatay’da yaşanan süreç ise farklı bir afet niteliğinde. Hava çok sıcak. Yurttaşların büyük kısmı evsiz. Bir kısmı konteynerde kalırken çoğunluğu hâlâ çadırda yaşıyor. Daha doğrusu yaşamaya çalışıyor. Zira sabah 9 ile akşam 7 ortası çadır ve konteynerler tüm sıcağı adeta emiyor. Öte yandan bir de yılan ve akrep tehdidi var, haşere problemini bile ikinci plana attıran. Herkesten çadırında ya da kaldığı yerin yakınında yaşadığı “akrep yakalama”, “yılan öldürme” öyküsü dinliyoruz. Sadece bu nedenlerle gün içinde ağır hasarlı konutuna giren yurttaşlar var.
KONTROLSÜZ YIKIM KRİZİ
Şebeke suyu var lakin günün kimi saatlerinde kesik. Bazen günlerce kesik. İçme suyu fakat pakette ya da kısıtlı dağıtım noktalarında var. Binaların denetimli ismi altında denetimsiz yıkımı sürüyor. Kendimiz şahit olduk. Operatörün hesabının aykırısı tarafta devrilen bina, bir mahalleyi tam toza bularken kısmen enkaz altında kalan iş makinesi operatör canını baht yapıtı ufak sıyrıklarla kurtardı.
Olması gerekenin tersine neredeyse hiçbir yıkımda sulama yapılmıyor. Denetimsiz yıkımlar yüzünden elektrik sınırları ziyan görüyor. Kesilen elektrik saatlerce gelmiyor. Elektrik kesintisi birebir vakitte telefonların da çekmemesi demek. Bir de orta ara çıkan orman yangınları var, kentin tozu dumana katan. Dışarıda sırf beş dakika gezseniz hem cilt renginiz değişiyor hem de üzerinizi toz kaplıyor.
Hataylılar tüm bunlara karşın “insan kalma” konusunda şaşırtan bir dirayete sahip. Fakat yaşamsal olarak da akıl sıhhati olarak da bu durum sürdürülebilir değil. Hususa ait konuştuğumuz herkesten duyduğumuz sorunun cevabını biz de bilmiyoruz: “Bir kentin özel afet bölgesi olması için daha ne yaşanması lazım?”
