Ergenlikten yetişkinliğe şimdi geçmiş bu çocuklar Kolombiya’nın çeşitli hapishanelerinden çalıştırılmak üzere tropikal ormana getirilmişlerdir. Ailelerinin dramları, cangılın hoşluğu, ürkütücülüğü, ıssızlığı, tekinsizliği onları sarmalar. “İnsan kendini tanımaz ise diğerlerini da tanıyamaz, yalnız kalır. Burada yalnızca kendimiz için varoluruz” diyerek konuşmasını sürdüren Alvaro ile silahlı, gençleri daima aşağılayan Godoy bu kümeye gözetmenlik yaparlar. Ağır aile hatalarıyla yüklü, negatif güçle dolu bu çocuklar çağdaş kölelerdir, devlet onların sırtlarından para kazanır. Kolombiya’da bu türlü bir ıslah konutu olmadığı için birinci sinemasının senaryosunu yazıp çeken Kolombiyalı Andres Ramirez Pulido deneysel, hayali bir yer yaratmıştır. Terk edilmiş bu malikânede çok güç şartlar altında çalıştırılan gençlerin ortasına bir müddet sonra El Mono’da katılır. Calate, Chucho, Ider rahatsız olurlar. En çok Eliu’nun canı sıkılır zira El Monoyla birlikte babası sandığı bir adamı öldürmüştür. Bu çocukların hepsinin babalarıyla sorunu vardır, babalarından nefret ederler, onları öldürmek isterler. Bu intikam duygusu onları hiç bitmeyen, sonsuz bir şiddet sarmalının içine sokmuştur.
CENNETİN ORTASINDAKİ CEHENNEM
El Mono kendini hırsız, haydut, katil, bağımlı, hatalı, isyankâr, sahtekâr, torbacı, dolandırıcı, yalancı, piç, tacizci olarak tanımlar. Cennetin ortasındaki bu cehennemden kaçmak, eski tehlikeli ömrüne dönmek ister. Eliu rol yapar, oynaması gereken oyunu oynar. Kolombiyalı gençlerin trajik, toksik portrelerini ıssız, terk edilmiş yerde teker teker izleriz. Pulido dramatik tansiyonunda yanlışsız olan nedir, bir kişinin mi yoksa bir kişi için tüm gençlerin bedel ödemesi mi gerekir sorusunu sorar. Bir çocuk vücudunun derinliğinde, genlerinde gizlenen mirastan nasıl kurtulabilir? Olayların görünen ve görünmeyen tarafını nasıl seçer, kim olduğunu, kim olabileceğini nasıl anlayabilir sorularını sorar.
“Bedenlerin ve yüzlerin esnekliğini arıyorum. Sert, birebir vakitte duygusal bir hikaye anlatmak istedim” diyen direktör yerin ıssızlığını, monotonluğunu muvaffakiyetle yansıtır. Gangsterler, uyuşturucu kartelleri, sömürgen devlet ortasında kendilerine hayat alanı yaratmaya çalışan fakir gençlerden kimileri Eliu üzere çıkışı, ışığı bulur. Baba figürünün değerini, terk edilmeyi, şiddeti, aileyi, özgürlüğü, kefareti sorgulayan, Jhojan Estiven Jimenez, Maicol Anders Jimenez, Miguel Viera, Diego Rincon, Carlos Steven Blanco’nun oynadığı Sürü (La Jauria/2022) Cannes Sinema Festivali’nde Eleştirmenler Haftası kısmının büyük mükafatını kazandı.
