YARATICI SİNEMA
Altın Palmiye kazanan üçüncü bayan direktör olan Justine Triet’nin, milyonlarca televizyon izleyicisine seslenen konuşmasında, neoliberal Fransız hükümetinin toplumsal, siyasal ve kültürel siyasetlerini sert bir lisanla eleştirmesi yanında ; Merve Dizdar’ın, En Âlâ Bayan Oyuncu Palmiyesi’ni alırken mükafatını, ülkesinde umut arayan çaresiz insanlara, bilhassa de toplumsal ya da siyasal bir dizi baskı altında uğraş vermek zorunda kalan, ezilmiş ve engellenmiş Türk bayanlarına adaması son derece manalı bir bütün oluşturmaktaydı.
Fransa kültür bakanı ve kimi siyasetçilerin, kelamım ona şoke olduklarını tabir ederek, devletin bağımsız yaratıcı sinemasına dayanak verdiğini hatırlatıp başarılı bayan direktörü doğrudan nankörlükle suçlamaları, siyasalların tenkitlere karşı giderek artan tahammülsüzlüklerine, antidemokratik eğilimlerine işaret etmekte. Devletten yardım alan bir sanatkarın, devlet siyaseti doğrultusunda bir yapıt gerçekleştirmek zorunda olduğu üzere saçma kanılar, ne yazık ki yalnızca muz cumhuriyetlerine mahsus değilmiş! Neyse ki bu üzere çelişki ve tutarsızlıklar, siyasetçilerin yüzlerine Fransız basınında hâlâ özgürce çarpılabiliyor… Bizde olsa, Justine Triet resmi ağızlar tarafından, “aşırı sol militan” damgası yemenin bir basamak daha ötesinde, çabucak “vatan haini azılı terörist” olmakla suçlanıverilirdi…
DİZDAR MÜKAFATI HAK ETTİ
Merve Dizdar’a ziyadesiyle hak ettiği mükafatı kazandıran, “Kuru Otlar Üstüne”de sergilediği bu incelikli ve derinlikli yorum gerisinde, oyuncu idaresinde titiz davranan, aradığını bulmakta ısrarcı bir yaratıcı direktör ile sağlam bir senaryonun bulunduğu da unutulmamalı. Kaldı ki Merve Dizdar bu gerçeği Cannes’da birçok defa samimiyetle lisana getirdi, direktörüne teşekkür etti. Bir noktanın daha altını çizmeliyiz. Tekrar Altın Palmiye almayı düşleyen üç usta direktörün, Nuri Bilge Ceylan, Wim Wenders ve Hirokazu Kore-eda’nın başarılı sinemalarının dolaylı olarak, sırasıyla en uygun bayan, erkek ve senaryo ödülleriyle listede yer almaları, kuşkusuz bir tesadüf değildi. Eski-yeni, genç-yaşlı ya da şu tür-bu çeşit ayrımı yapmaksızın, içeriğiyle manalı, özgün biçimleri ve estetik özgünlükleriyle de dikkat cazip, ufuk açıcı sinemalara öncelik tanınmıştı.
Üstelik, heyetin kararlarını biçimlendiren bu yaklaşım, yaşadığımız global dengesizlikler ve tehlikeler karşısında daha da yaşamsal bir niteliğe bürünüveriyor.
