Sınav üzerinde çok düşünülerek yalnızca oraya odaklanılmasının sonucu olumsuz etkileyebileceğini söyleyen Uzman Psikolog Dilek Hamurcu, “Öncelikle imtihana çok az bir vakit kaldı ve bu az vakti ne kadar verimli geçirebiliriz onu konuşmak gerekirse şayet, çocuklar için çok büyük bir muvaffakiyet gerilimi üzerlerine yükleniyor. Bunu ebeveynler olarak yapıyor olabiliriz, öğretmenler olarak yapıyor olabiliriz. Tahminen etraf ya da arkadaşları olarak da bu muvaffakiyet gerilimini imtihana girecek öğrencilere biz yüklüyoruz aslında. Muvaffakiyetin getirdiği büyük bir gerilim var ve burada bilinen iki yanlış var. Öncelikle muvaffakiyet tahminen bir yerde gerilim getirir lakin biz toplum olarak sanıyoruz ki gerilim hiç olmazsa o vakit biz başarılı oluruz. Halbuki ki gerilimi orta seviyede yaşarsak başarılı oluruz öteki tüm hisler üzere. Şayet biz hiç gerilim yaşamazsak imtihana hiç hazırlanmamıza da gerek kalmaz, imtihan için bir kaynak aramamıza da gerek kalmaz. O yüzden rastgele bir tedbir de almayız ve imtihanımız muhtemelen başarısız olur.
Çok streslenirsek, gerilimi çok yüksek oranlarda yaşarsak o vakit da şu ortaya çıkabilir; her gün imtihan sonucunu konuşabiliriz, her gün imtihanla ilgili hayaller görebiliriz, her gün netlerimiz üzerinde hesaplamalar yaparak, imtihana olan odağımızı çok fazla arttırdığımız için geri kalan hayatımız doğal olarak performansımızın düşüklüğüne bağlı olacağı için imtihanda yeniden heyecanlanıp istediğimiz sonucu elde edemeyebiliriz. Gerilimimizi orta seviyede tutabilirsek şayet, hangi kısım ve hangi puan için ne kadar soru cevaplanması gerektiğini araştırmak, birebir vakitte tüm imtihan gerilimini önleyebilecek tekliflerden de kaçınılması gerektiği için hoş bir yola çıkıp bu noktada amaca odaklanıp hoş bir motivasyon ve orta seviye bir dertle, gerilimle istenilen sonuç elde edilebilir” dedi.
“SONUCA NAZARAN ÖDÜLLENDİRMEK BÜYÜK BİR YANLIŞ”
Hamurcu, çocuklara imtihanın bir yarıştan çok onların muvaffakiyetinin görülmesinin istenildiği bir süreç olduğunun hissettirilmesi gerektiğini söyleyerek, “İkinci bilinen yanlış da imtihanın sonucuna odaklanmak ve sonuca nazaran ödüllendirmek. Bu bilinenin tersine çok büyük bir yanlıştır. Zira imtihan sonucuna değil, imtihan sürecine bizim hedeflendirmemiz gerekiyor. Şayet süreçte çocuğun başarılı olduğunu, çocuğun uğraşını, çok hoş noktalara gelebileceğini görüyorsak bunun ödüllendirilmesi gerekiyor imtihan sonucunu beklemeden. Zira o vakit çocuklar beklentilerinin, maksatlarının bir yarış atından fazla hakikaten görüldüğünü hissettikleri için çok kâfi bir süreç geçiriyorlar. Burada ’Sen nasıl olsa yaparsın’ üzere sorumluluk verici bir cümleden fazla, ’Sen daha evvel de başarmıştın, imtihandan evvel de senin hayatında başardığın birçok şey var.
Biz senin başarılı olduğunu biliyoruz’ üzere bir cümle ile çocuklara daha rahat bir motivasyon verilebilir. Günümüzde her ebeveyn de aslında bir öğrencidir. O yüzden eski ebeveynlik stillerinden yani emredici, yalnızca kendisinin her şeyi bildiği bir usulden çok çocuğa ’Bunu bilmiyorum fakat istersen birlikte araştıralım mı?’ diyerek yöneldiğinizde çocuk hem kendini daha motivasyonlu hissedecek, hem de daha enerjik bir formda ailesinin ona dayanak sağladığını hissederek daha odaklı bir halde ders çalışacaktır. Onlara yürek verici, telaştan uzaklaştırıcı fakat tıpkı vakitte da tembellikten uzaklaştırıcı bir ebeveyn örneği ile bunu sunabiliriz. Nasıl ki bir çiçeğin sulanması ve hoş bir ortam görmesi gerekiyorsa, tıpkı şey çocukların başarısı için de geçerli. Şayet çocuğun başarılı olmasını istiyorsak sıcak bir aile tablosuna muhtaçlık var” sözlerini kullandı.
