Bugünkü izlenim yazımızda durağımız Kahramanmaraş’ın Elbistan ilçesi. Kahramanmaraş’taki durum büyük ölçüde burada geçerli. Birinci günlerdeki ilgisizlik sonrası burası da öncelikle ilgilenilen yerlerden olmuş. AKP’nin ağır toplarından Becerikli Ünal’ın Elbistanlı olduğunu anımsatmakta da yarar var. Buna rağmen Ünal’a yönelik ilçede ağır bir sevgi olmadığı da göze çarpıyor.
Depremin vurduğu birçok vilayet, ilçede olduğu üzere Elbistan’da da eski çarşı büyük hasar görmüş. Yerine konteyner işyerleri kurulmuş. Hasarlı ve yıkılan bina sayısı fazla olsa da Dulkadiroğlu ilçesi üzere seri yıkımlar çok fazla yok. Birinci sarsıntıda 4 bina yıkılmış, asıl yıkım ikinci sarsıntıda yaşanmış. Halkın nabzını tutmak için çarşıdaki bir pastaneye giriyoruz. Kendimizi tanıtıp da “bir şeye gereksiniminiz var mı” diye sorduğumuzda pastane sahibinden hiç beklemediğimiz, şaşırdığımız ve başta Hatay olmak üzere başka zelzele bölgelerinde karşılaşmadığımız bir cevap alıyoruz: “İsteğimiz var, bize yardım yollamayın!”
“Nasıl yani?” dediğimizde esnaf şöyle anlatıyor: “Buraya kısa müddette konteynerler geldi, beşerler yerleşti. Maddi ve erzak dayanağı de sağlanıyor. Yardım gelmeye devam ettikçe de kimse çalışmak istemiyor. Haftalardır pastanede çalışacak kişi bulamıyoruz. Yardımlar artık kesilsin de, ekonomik döngü başlasın, beşerler çalışmaya başlasın. Aksi halde dükkanları kapatmak zorunda kalacağız.” O sırada pastanede bulunan Kızılay gönüllüsü genç çocuk onu destekliyor: “Abi, buraya başta Kızılay olmak üzere o kadar çok yardım geldi ve gelmeye devam ediyor ki kimsenin artık muhtaçlığı yok, fazlası var.”
“İKTİDAR SEÇMENİNİ KENETLİYOR”
Burada da beşerler, siz bir şey demeden sarsıntı ve seçim ortasında irtibat kurup açıklama yapma gereği hissediyor. Seçim sonuçları üzerinden yapılan tutum Elbistan’da da insanları incitmiş. Muhalefetin Cumhurbaşkanı adayının kendileri için cazip olmadığına burada da değiniliyor, burada da öteki muhalif figürlerin öne çıkıyor. Sarsıntı periyodunda çalışmalarından dolayı takdir ediliyor. Kızılay gönüllüsünün yanındaki genç ortaya giriyor ve onun söylediği de pek dikkat cazip: “Abi bak ben AKP’ye oy verdim. Daha doğrusu Erdoğan’a oy verdim. Ben AKP’yi bilmem, Erdoğan’ı bilirim. Ancak vilayetle de Erdoğan demiyorum. İnsanları Erdoğan’a mecbur bırakıyorlar, seçeneksiz bırakarak. Pusulaya baktığımda öteki seçenek göremiyorum. Ancak sana şunu da açık yüreklilikle söyleyeyim. Seçim sonuçları üzerinden söylenenler hem bizi üzüyor hem de iktidar seçmenini birbirine kenetliyor. Her manada o kadar yanlış ki…”
“DEPREM PSİKOLOJİSİNDEN ÇIKMAK İSTİYORUZ”
Elbistan’da bize, oranın yerlisi Umut Bıçak eşlik ediyor. Umut 31 yaşında, Zirai ilaçlama ile uğraşıyor. O da mevzuyu siyasete getiriyor. İktidara muhalif olduğunu gizlemiyor. Birinci günlerde kimsenin gelmediğini de sonrasında yardımların kesilmediğini de belirtiyor. Onun dikkat çektiği husus ise daha öteki: “Yıkılmayı bekleyen yüzlerce bina var. Çok ağır ve özensiz ilerliyor. Yıkım sırasında hasarsız binalar da hasar görüyor. Öte yandan yıkım sürecinin bir an evvel bitmesini istiyoruz. Zira bu binaların durması bizi ruhsal olarak etkiliyor, sarsıntı psikolojisinden çıkmamızı zorlaştırıyor.”
Umut muhalif lakin muhalefeti de kâfi bulmuyor. O da Ali Öztunç’un çok yeterli çalıştığını vurgularken reaksiyonunu şu kelamla ortaya koyuyor: “Kendimi bildim bileli AKP var, bıktım artık. Lakin muhalefet daha fazla efor göstermezse sonuç değişecek üzere değil…
İzlenim serimize Şanlıurfa ve Adıyaman ile devam edeceğiz…
