Hükümetin 3 Mart tarihinde yürürlüğe koyduğu ve 2.5 milyon kişinin faydalandığı EYT (Emeklilikte Yaşa Takılanlar) ile ilgili Yargıtay’dan emsal nitelikte bir karar çıktı.
Çalışmasına karşın sigorta primi yatırılmayan EYT adaylarının geç kaldığına dikkat çeken Yüksek Mahkeme, SGK’ye bildirilmeyen hizmetlerin sigortalı hizmet olarak kıymetlendirilmesine ait davada kararını açıkladı.
EYT düzenlemesiyle birlikte iki buçuk milyon kişi emekliliğe hak kazanırken yüz binlerce insan ise EYT düzenlemesinden faydalanmak için mahkeme kapılarını aşındırıyor. Çalışmalarına karşın patronların sigorta primini yatırmadığı çalışanlar, mahkemelerde hak arıyor.
İş Mahkemesi’ne müracaat eden davacı EYT adayı 1999’da çalışmasına karşın SGK’ya priminin yatırılmadığını öne sürdü.
Avukatlık ofisinde 1 Nisan 1999 tarihinde çalışmaya başlamasına karşın çalışmalarının 23 Nisan 2000 tarihine kadar olan kısmının kuruma bildirilmediğini lakin 1 Nisan 1999 tarihinde başlayan çalışmalarının işe girişinin yapıldığı 24 Nisan 2000 tarihine kadar ve sonrasında aralıksız devam ettiğini lisana getirdi.
Dava konusu edilen periyot istikametinden hak düşürücü mühletin geçmediğini ve fiili çalışmanın şahit anlatımlarıyla ispat edileceğini ileri sürerek davalıya ilişkin işyerinde 1 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasında çalıştığının tespitine karar verilm esini talep etti.
KESİNTİSİZ ÇALIŞTIĞINI BEYAN ETTİ
Davalı davacının birinci sigorta girişinin yapıldığı 24 Nisan 2000 tarihinden evvel dava dilekçesinde belirtilmiş olan 1 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasında tarafına ilişkin işyerinde kesintisiz çalıştığını ve rastgele bir itirazının olmadığını beyan etti.
SGK DAVAYA MÜDAHİL OLDU
Davaya müdahil olan SGK ise davanın hak düşürücü müddet içerisinde açılmadığını, davacının çalıştığını tez ettiği devirde bordrolarda isminin bulunmadığını, fiili çalışma olgusunun kuşkuya yer verilmeyecek formda ispat edilmesi gerektiğini belirterek davanın reddini savundu. Tarafları dinleyen mahkeme, davacı tarafça bildirilen ve resen tespit edilen komşu işyeri şahitlerinin da kesintisiz çalışma argümanını doğruladıkları, beyanlarının birbirleriyle dengeli ve bordro şahidinin beyanları ile de uyumlu olduğuna dikkat çekti.
Tüm belge çerçevesinde kanıtlar ve şahit beyanları birlikte değerlendirildiğinde davacının davalıya ilişkin işyerinde hizmet akdi ile çalıştığı kanaatine varıldığı gerekçesiyle davanın kabulüne, davacının davalıya ilişkin iş yerinde 1 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasında çalıştığının tespitine karar verdi.
KARAR İSTİNAFA GİTTİ
SGK kararı istinafa götürdü. Bölge Adliye Mahkemesi Hukuk Dairesi itirazı reddetti. SGK bu sefer kararı Yargıtay’a taşıdı. Yargıtay 10. Hukuk Dairesi zamanaşımı sebebiyle kararın bozulması gerektiğine hükmetti. Yine görülen davada Mahkeme, birinci kararında direndi. SGK’nın temyiz etmesiyle bu sefer devreye Yargıtay Hukuk Genel Heyeti girdi.
KARAR OY ÇOKLUĞUYLA ALINDI
Milyonlarca bir kişinin bir umutla beklediği karar, oy çokluğu ile alındı.
Genel Heyet kararında, davalı patron tarafından 24 Nisan 2000-03 Mayıs 2000 tarihleri ortasında davacı ismine hizmet bildirimi yapıldığı, davacının tespitini talep ettiği ve uyuşmazlık konusunu oluşturan 01 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasındaki çalışma periyoduna ait davalı işverence bildirim yapılmadığına dikkat çekildi.
Kararda şöyle denildi:
“Bildirim öncesi çalışma mühleti bakımından 24 Nisan 2000-03 Mayıs 2000 tarihleri ortasındaki çalışma periyodunun geçtiği yılın sonundan itibaren 5 yıl içinde dava açılması gerektiği lakin eldeki davanın 05 Kasım 2020 tarihinde açıldığı gözetildiğinde uyuşmazlık konusu 01 Nisan 1999-23 Nisan 2000 tarihleri ortasındaki bildirim öncesi çalışma devri tarafından hak düşürücü müddetin geçtiği sonucuna ulaşılmıştır.
Hukuk Genel Şurasındaki görüşmeler sırasında, davacının 24 Nisan 2000-03 Mayıs 2000 tarihleri ortasında Kuruma bildirilen hizmetleri sebebiyle dava konusu periyot ile birlikte birleşen blok çalışmalarının bulunması hâlinde davanın yasal desteğini oluşturan ve 5510 sayılı Kanun’un 86’ncı unsuru ile paralel düzenleme içeren 506 sayılı Kanun’un 79 uncu hususunda düzenlenen hak düşürücü mühletin dolduğundan kelam etmenin mümkün olmadığı konuşulmuştur.
Bu prestijle direnme kararı metot ve yasaya uygun olduğundan bozma sebebine nazaran incelenmeyen davanın temeline ait temyiz itirazlarının incelemesi için evrakın Özel Daireye gönderilmesi gerektiği ileri sürülmüş ise de bu görüş Heyet çoğunluğu tarafından benimsenmemiştir. Hâl bu türlü olunca Hukuk Genel Kurulunca da benimsenen Özel Daire bozma kararına uyulması gerekirken evvelki kararda direnilmesi hakikat olmamıştır. O hâlde direnme kararı oy çokluğu ile bozulmuştur.”
cumhuriyet.com.tr
