Temmuz sıcağında Hatay’da vakit yavaşlıyor adeta. Kent sıcağın ortasında devasa bir toz bulutu.
Şehirdeki değişimi anlamanın en kıymetli yolu, daha evvelki gelişlerde ziyaret ettiğimiz insanlara uğramak. O yüzden de kente döndüğümüzde birinci olarak daha evvelden bildiğimiz aileleri ziyaret ediyoruz. Tekrar bir ortaya gelince anlıyoruz ki binlerce binanın hâlâ yıkım beklediği kentte halkın unutulmadığını hissetmeye de gereksinimi var. “Unutulmaya başladığınızı mı düşünüyorsunuz?” dediğimizde aldığımız karşılık, “Unutulmaya başlamadık, çoktan unutulduk.”
AÇIK HEDEF
Bunu, bizleri tekrar karşısında görenlerin gözlerinden, ilgisinden hissediyoruz. Birinci olarak ziyaret ettiğimiz Güzelburç Mahallesi’nde Şahutoğlu ailesi bizi görünce sokağın başından sevinçle karşıladı. İç içe geçmiş üç çekirdek aileden oluşan “geniş aile” olarak ardışık çadırlarda yaşıyorlar. Onları ziyaretimize denk gelen iki hoş gelişme: Ailedeki iki kız çocuğu da istediği liseleri kazandı. İçlerinden birisinin de doğum günüydü. İstenilen lisede kıstas sırf eğitimi değil artık. Okulun, yaşadığı yere yakın olması ve zelzeleden az etkilenmesi. Bu iki bilgiyi daha evvelce edindiğimizden sürpriz bir doğum günü organize edince, bir anda ortamın seyri değişiyor. Aldığımız reaksiyon ise her şeye bedel: “6 Şubat’tan sonra yaşadığımız en memnun gün.”
EN ZAYIF HALKA
En çok sevinen de çocuklar. Zira zelzelenin de sonrasının da “en zayıf halkası” onlar. Yaşları, okulların kapalı ve çadırların sıcaklığından genelde dışarıda oldukları için asbestten de mikroplardan da en çok onlar etkileniyor. Ruhsal tesir ise bakışlarında, kelamlarında hatta oyunlarında bile ete kemiğe bürünüyor. Sohbet sırasında “Ne oyun oynuyorsunuz” sorusuna aldığımız karşılık, kanıksamakla travmanın iç içe geçmişliğinin sarsıcı bir özeti niteliğinde: “Taşlarla yıkımcılık oynuyoruz.”
Neredeyse öbür 10 ilin toplamı kadar sarsıntıdan etkilenen Hatay’ın özel bir statüye gereksinimi var. Öte yandan çocuklara ve gençlere özel psiko-sosyal dayanak verilmesi de çok acil gereksinimler ortasında.
